wiatr niesie strach.

Nie wiem jak długo to się już dzieje. Nieopisane fakty. Zmyślone opowieści. Deszczowe ploty spływające po twarzy. Po całym ciele. Ulotne pocałunki niechęci do samej siebie. Piękne odbicie z lustra i cholerna świadomość, że nic i nikogo nie ma po tej drugiej stronie. Wciąż. Te same sny. Te same dni. Jedno odwieczne marzenie. I nieopisana tęsknota do letniej nadmorskiej obecności. Do tych kilku chwil spędzonych w błogiej (?) osobistej samotności. A teraz ona złośliwie przychodzi zimnymi wieczorami. Zamykam się w swoim śnie. Nie ma Nic. Nie ma Mnie. Strach? Może, a może nie. Coś innego. Krzyk niespełnionej chwili. Niewypowiedzianego słowa. Na horyzoncie majaczące nieprzebyte chwile. Nawet czasami prawdziwe ale niedocenione. Ta świadomość przeraża mnie. A może właśnie jej brak. Brak pomysłu na siebie. Na całe życie brak pomysłu. Wciąż tylko dręczące przesycenie autokrytyką i widmem własnych porażek budujących  silne oblicza wraz z gigantycznymi ambicjami. Życie błogo usypia mnie. Koszmar. Budzi mnie krzyk. Chyba nie warto w ogóle zasypiać.