Jestem wykończona do granic możliwości...
Jestem. Leżę na łóżku, komputer zjeżdża mi z brzucha. Przed chwilą rzucone kolczyki toczą się po podłodze i upadają z głuchym stuknięciem. Powoli łyk po łyku piję wodę mineralną. Prosto z butelki. Nie powinnam. W głośnikach Ona. Na maksa.
...to co masz to suchej ziemi garść...
Łzy same spływają mi po policzkach. Bez powodu. Złośliwe. Z premedytacją zmywają mój perfekcyjny makijaż, jeszcze z sesji. On pamięta tą nerwową atmosferę dzisiejszego „warszaFskiego” poranka. Pamięta te słowa te krzyki. A teraz..? .teraz w zaciszu domowym rozmazuję go suchą dłonią. Tworzy się coś niepowtarzalnego toner, puder, korektor. Wszystko to łączy się w jakąś nieokreśloną łzawą masę.
...nienawidzę, gdy próbujesz żyć jak ja...
Nie mogę. W żaden sposób nie mogę sobie nawet pomóc. I jeszcze ten wciąż dzwoniący telefon. Wyłączam. Nie liczcie na to, że gdziekolwiek kiedykolwiek z wami pójdę. Jestem dla nikogo. tylko dla siebie. W swoim piekle.
...teraz nauczyłam się szanować swoją samotność i gdy dzwonisz to wiem, nie usłyszę nic...
Kiedyś naiwnie myślałam, że moja praca pozwoli mi w naturalny sposób zgodnie ze swoimi wartościami mniej lub bardziej spektakularnie zaistnieć. Nic bardziej mylnego. I jeszcze oczywiście powinnam wszystkich całować po rękach, że dany mi był ten zaszczyt. „Zaistnienia”.
...walcz o swój dzień...
Dzisiaj pewien chłopiec(!) w samolocie powiedział mi, że wyglądam na melancholijną, delikatną arystokratkę, taką o której każdy marzy. Gdyby nie to, że ów chłopiec miał na sobie spodnie CK i koszulkę Armaniego pewnie pomyślałabym, że mówi prawdę...