ja nie
zasuguje na milość
na mnie się patrzy
podziwia niezlomne zasady zazdrości
rzekomych talentów
mierzy dlugość nóg i
wlosów a moje
imię myli się z imieniem
swojej dziewczyny
Czekałam
zakwitły drzewa
spadły owoce
zaszło słońce
Czekałam
pies zaszczekał
zadzwonił telefon
jesień umarła
Czekam
myśli w klepsydrze
przesypały się
Czekam
w lustrze
anielsko uśmiecha się
do mnie
stara kobieta
ona też kiedyś czekała...
Przyjaciel... to ktoś bliski, jedyny w swoim rodzaju, nieoceniony. To ktoś kogo naprawdę kocham i chce dla niego jak najlepiej.
Przyjaźń... wspaniałe uczucie. Doskonalsze od miłości. Jest ono poczuciem, że nie jest się samemu, azylem dla smutku, radości, niedoskonałości, bierności...
Przyjaciele... byli w moim życiu, są i będą. Mam ich dużo. Nie mam rodzeństwa, może dlatego tak szczelnie otaczam się przyjaciółmi. Dla mnie są to ludzie najlepsi na świecie, wszyscy razem i każdy z osobna. Bezgranicznie im ufam. Więcej im daje niż sama biorę...
Wady przyjaciół... mam w sercu taki duży cmentarz na którym chowam ich wady. Niech spoczywają w spokoju, nie będą mi potrzebne...
Nowi przyjaciele... dlaczego nie? Jak ktoś chce to zawsze daję mu szansę. A może to będzie ta osoba, która dołączy do grona moich przyjaciół i będzie ze mną na dobre i na złe. Nowi przyjaciele są jak srebro.
Starzy przyjaciele... zawsze byli i będą. Bezcenni, nieocenieni, zawsze podadzą mi rękę jak potrzebuje, zawsze... Prawdziwe złoto.
Obgadywanie przez przyjaciół... nie, to nie możliwe. Wiem, że mnie nie obgadują, może tylko o mnie rozmawiają, wymieniają poglądy...
Kłótnie...? zdarzają się, ale tak szybko jak przychodzą, tak szybko odchodzą J
zaczynam nowe życie
daruję wszystkie dlugi
chcę pokochać to czego
nie da się polubić
z uśmiechem na twarzy
pokonam przeciwności
nic nie będę dlużna
oprócz milości
Czuję wewnętrzny ból. Każdy nerw, każda wymęczona myśleniem komórka boli z osobna. Od dwóch dni nic nie robię, tylko myślę. Bezustannie zadaję sobie pytanie DLACZEGO to wszystko się tak potoczyło? Nie potrafię już mówić o nim z miłością, nie potrafię nawet w wyobraźni powiedzieć, że go nienawidzę... nie chce, może nie umiem... To wszystko nie jest takie łatwe jak myślałam, nie można odejść niepokonanym, to jest sytuacja bez wyjścia. Dlatego nie chce już myśleć, powoli wyłączę uczucia, wypije czerwone wino...a potem zasnę. Co mam zrobić dzisiaj zrobię pojutrze. Będę śniła swoją baśń, powrócę tutaj...
Potok słów spłynął jak śnieżna lawina,
Nic nie pozostało z nadziei...
Tylko ja
- pozbawiona duszy dziewczyna
Nienawidzę go. Po tym co się wczoraj dowiedziałam, nienawidzę. Nie wiem, nie rozumiem jak on mógł? Dlaczego? Wiem, zraniłam go kiedyś, ale wtedy byłam w innej sytuacji, nie mogłam inaczej postąpić. Myślałam, że zapomni, że jak ja się zmienię wszystko ulegnie zmianie. Myliłam się. On musiał się zemścić. Teraz mną gardzi przy wszystkich. Okłamuje innych, mnie i samego siebie. Nie zdejmuje maski bo za bardzo się boi, że ktoś odgadnie kim naprawdę jest. Ja wiem jedno: dla mnie on jest NIKIM. Kolejna mój błąd, kolejne doświadczenie... Teraz wiem, że zło uczynione drugiemu człowiekowi zawsze zrani, odbije się i do nas wróci. Ale ja nie cofnę mojego zachowania, tak jak on nie cofnie wykrzyczanych słów. Prawda leży gdzieś pomiędzy nami. Ale oboje mamy ambicje i honor. Wiem, że ani ja ani on nie przyznamy się do błędu. Będziemy się nawzajem ranić, ale się nie przyznamy... Dlatego ja wysiadam, trzeba wiedzieć kiedy ze sceny zejść NIEPOKONANYM. Odejdę z satysfakcją i uśmiechem na ustach, bez wyrzutów... JA – niepokonana, zawsze ...
Tylko moja dusza jakaś smutna